Το γεγονός αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που έχει αποδεχθεί όλος ο κόσμος και κυρίως έχουν πεισθεί οι γονείς. Γι’ αυτό και βλέπουμε τους γονείς, όχι μόνο να ενθαρρύνουν αλλά και να οδηγούν τα παιδιά τους στον αθλητισμό.
Θεωρούν ότι είναι μια καλή διέξοδος στο βεβαρημένο καθημερινό σχολικό πρόγραμμα και μια λύση για τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών. Αισθάνονται ακόμα ότι αποτελεί ένα δρόμο που οδηγεί τα παιδιά μακριά από άλλους κινδύνους που ελλοχεύουν στις σημερινές κοινωνίες και προσδοκούν στη σωστή οργανική, ψυχική και πνευματική τους διάπλαση.
Πέρα, όμως, από τα πιο πάνω, είναι αποδεκτό ότι ο αθλητισμός κάνει τον άνθρωπο πιο καλό και διδάσκει στα παιδιά τη ζωή. Μαθαίνουν να κερδίζουν, αλλά και να χάνουν, μαθαίνουν να βάζουν στόχους, να προσπαθούν και να αγωνίζονται. Μέρος του αθλητισμού και μάλιστα σημαντικό αποτελεί και το παιχνίδι που για τα παιδιά είναι απαραίτητο. Μέσα από το παιχνίδι, τα παιδιά ψυχαγωγούνται, διασκεδάζουν, ενώ βοηθά στην ψυχική τους ισορροπία και απελευθερώνει την περίσσεια ενέργεια που έχουν. Η ουσιαστικότερη όμως συμβολή του αθλητισμού στα παιδιά είναι η διατήρηση και βελτίωση της υγείας τους και των φυσικών, ψυχικών και πνευματικών τους ικανοτήτων.
Όλα αυτά όμως για να επιτευχθούν, προϋποθέτει σωστή και ορθολογιστική εφαρμογή των νομοτελειών που καθορίζουν τον παιδικό αθλητισμό. Η ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό, δεν πρέπει να έχει, στην αρχή τουλάχιστο, σαν στόχο τον πρωταθλητισμό: Αυτός θα έρθει αργότερα. Βασικός στόχος θα πρέπει να είναι η άσκηση, να προσφέρει χαρά στα παιδιά και να γίνεται προσεκτικά, ώστε να αποφεύγεται υπέρβαση των βιολογικών ορίων και δυνατοτήτων του κάθε παιδιού. Είναι γι’ αυτό που την εμπιστοσύνη των γονιών θα πρέπει να αναλαμβάνουν εξειδικευμένα άτομα, γνώστες της Παιδαγωγικής, αφού η ευθύνη είναι τεράστια.
τριτη γνωμη
Του ΝΤΙΝΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιο σας θα είναι χρήσιμο για όλους