"Αγαπημένε μου πατέρα,
Δεν ξέρω πώς να στο πω. Σίγουρα πιστεύεις ότι το κάνεις για το καλό μου,
αλλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι άσχημα, να μην αισθάνομαι παράξενα..
Μου έκανες δώρο μια μπάλα μπάσκετ, ενώ καλά καλά δεν είχα αρχίσει να
περπατάω.
Ακόμα δεν είχα ξεκινήσει το σχολείο και με έγραψες στην ομάδα.
Μου αρέσει να προπονούμαι μέσα στην εβδομάδα, να κάνω πλάκες με τους
φίλους μου και να παίζω τις Κυριακές, όπως κάνουν οι μεγάλοι μπασκετμπολίστες.
Αλλά όταν έρχεσαι στο γήπεδο δεν ξέρω… δεν είναι όπως πρώτα.
Πλέον δε με χειροκροτείς όταν τελειώνει ο αγώνας, ούτε μου παίρνεις ένα χυμό
και ένα σάντουιτς.
Πηγαίνεις στην κερκίδα και σκέφτεσαι ότι όλοι είναι εχθροί, βρίζεις τους διαιτητές,
τους προπονητές, τους αθλητές, τους γονείς…
Γιατi άλλαξες;
Νομίζω ότι υποφέρεις και δεν καταλαβαίνω το λόγο.
Μου επαναλαμβάνεις ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτα
μπροστά μου, και όποιος έχει αντίθετη γνώμη κάνει λάθος, και ότι το πιο
σημαντικό πράγμα είναι η νίκη.
Αυτός ο προπονητής που λες ότι είναι ανίκανος, είναι φίλος μου, είναι αυτός
που μου μαθαίνει να διασκεδάζω παίζοντας.
Το παιδί που μπήκε την περασμένη εβδομάδα στη θέση μου, θυμάσαι;
Ναι, αυτός που κριτίκαρες όλο το παιχνίδι, γιατί όπως λες, δεν κάνει ούτε για να μου
κουβαλάει τη τσάντα.
Αυτό το παιδί είναι στην τάξη μου. Όταν τον είδα τη Δευτέρα ντράπηκα.
Δεν θέλω να σε απογοητεύσω. Κάποιες φορές πιστεύω ότι δεν έχω την ποιότητα
που χρειάζεται για να γίνω επαγγελματίας και να κερδίσω εκατομμύρια,
όπως ονειρεύεσαι.
Με καταπιέζεις.
Έχω σκεφτεί ακόμα και να τα παρατήσω. Αλλά μου αρέσει τόσο το μπάσκετ….
Μπαμπά σε παρακαλώ, μη με αναγκάσεις να σου πω ότι δεν θέλω να έρχεσαι
να με βλέπεις να παίζω μπάσκετ".
