Ένας έφηβος 15 ετών..
η τελευταία παιδική χρονιά στη ζωή ενός ανθρώπου.
Το εμείς, το παιχνίδι, η προσπάθεια, η αγάπη, η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, τα λάθη,
η θεοποίηση κάποιων ανθρώπων βρίσκονται στο ανώτερο σημείο.
Η επιλογή του θέλω και του πρέπει στοιχειώνει τη καθημερινότητα του κι ένα παιδί που ακροβατεί μεταξύ δύο κόσμων,του αληθινού που θα γνωρίσει ένα χρόνο αργότερα και του πλασματικού που έχει φτιάξει στα όνειρα του και ζει στο σήμερα.
Τρεις είναι οι χώροι μάθησης - κοινωνικοποίησης του παιδιού στην ηλικία αυτή:
Το σχολείο, το σπίτι και ο χώρος άθλησης, με κοινωνούς(είναι το άτομο που συμμετέχει σε κάποιο γεγονός) τους καθηγητές, τους γονείς και τον προπονητή.
Γιατί όμως παίζει τόσο σημαντικό ρόλο ο χώρος άθλησης και ο προπονητής, στη λήψη αποφάσεων του παιδιού και όλης της οικογένειας στην ηλικία αυτή;
Πόσες φορές δεν έχει απειληθεί ένα παιδί με αναγκαστική απουσία από προπόνηση ή αγώνα αν δεν ακούσει κάπου έναν γονέα του,
Πόσες φορές δεν έχει ακούσει τη φράση
'' θα σου κόψω το μπάσκετ '',
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τη φράση
'' μπορείτε να του πείτε τι να τρώει ''
ή ''να του πείτε να κοιμάται νωρίς γιατί εμένα δε με ακούει ''
και πόσα άλλα ακόμα έχουμε ακούσει.
Κάποτε υπήρχαν οι αλάνες, οι γειτονιές και τα παιδιά μεγάλωναν στους δρόμους, όλη μέρα παιχνίδι, διασκέδαση, χαμόγελα, παιδικές φωνές και οι γονείς ήταν στα σπίτια τους, γιατί δεν υπήρχε φόβος και κοίταγαν τις δουλειές και τα προβλήματα τους.
Τώρα τι άλλαξε;
Που πήγαν όλα αυτά;
Γιατί έφυγαν ;
Πως άλλαξαν έτσι οι καιροί και το χώμα με το πλαστικό μπουκάλι έγιναν χώροι άθλησης με δερμάτινη μπάλα κι ένας φωνακλάς προπονητής που μας λέει τι και πως να παίξουμε.
Για να παίξεις, να διασκεδάσεις, να γελάσεις ή να κλάψεις, πρέπει να μάθεις, πρέπει να έχεις γνώστη παιδαγωγό προπονητή.
Όσο καλύτερος προπονητής τόσο μεγαλύτερη συμμετοχή στο παιχνίδι και στη χαρά του.
Και οι γονείς;
Ποιος ο ρόλος των γονέων στο παιχνίδι,
στη χαρά και στη διασκέδαση ενός παιδιού στην εποχή μας;
Γιατί πρέπει να είναι παρόντες στις προπονήσεις και τους αγώνες;
Γιατί πρέπει να κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα;
Γιατί πρέπει να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων ενός συλλόγου;
Άραγε έτσι ήταν και οι δικοί τους γονείς;
Γιατί τόση κρίση και καταπίεση προς τα παιδιά τους;
Άραγε που έμαθαν το άθλημα;
Μήπως είναι προπονητές, γνώστες του αθλήματος ή παιδαγωγοί;
Μήπως γνωρίζουν την ηλικία των 13/14/15 ετών και τον τρόπο προσέγγισης ή μάθησης των παιδιών σ' αυτή την ηλικία ;
Γιατί τόση ανασφάλεια με την αγάπη του παιδιού τους στον προπονητή - δάσκαλο;
Η εμπειρία μου και η όποια γνώση μου λέει τα εξής :
Ακόμα και ο πιο καλλιεργημένος - μορφωμένος - δημοκρατικός γονέας θα έρθει η στιγμή που θα αδικήσει τον προπονητή, είναι νόμος.
Γελάω μέσα μου όταν ακούω γονέα (ηλεκτρολόγο ας πούμε στο επάγγελμα ή πρώην μπασκετμπολίστα) ότι ξέρει μπάσκετ, γνωρίζει το άθλημα και τις ιδιαιτερότητες του στην ηλικία αυτή.
Θέλω να του πω, εδώ εγώ με τόσα χρόνια στα γήπεδα και πάλι δε ξέρω λέω.. δεν ξέρω.
Κάθε μέρα μαθαίνω απ' το κάθε παιδί και συμπληρώνω τις εμπειρίες και τις γνώσεις μου προσπαθώντας να γίνω καλύτερος.
"Εσύ που έμαθες και κρίνεις συνήθως κατακρίνεις; ''
Λοιπόν τρεις είναι οι απαντήσεις για τους καλούς φίλους γονείς:
Ο μικρόκοσμος που ζούμε, τα απωθημένα της μικρής ηλικίας ή ο γνωστός ξερόλας Ελληνάρας που έχει σε όλα άποψη..
Κάτσε και προβληματίσου τι δεν πήγε καλά και προσπάθησε να το βελτιώσεις για σένα και τα παιδιά σου γιατί η σωστή ή λανθασμένη κρίση σου θα φτιάξει το μέλλον τους.
Εμείς οι προπονητές αργά ή γρήγορα, καλοί ή κακοί θα φύγουμε απ' τη ζωή τους,
είμαστε περαστικοί.. εσύ θα μείνεις για πάντα.
" Δώσε ελευθερίες στο παιδί σου και συντρόφευσε τα θέλω του με αγάπη και σεβασμό μένοντας κοντά του στις δύσκολες στιγμές που σίγουρα θα έρθουν. ''
Κλείνοντας μία συμβουλή.. αν μπορώ και πάλι να δώσω.
Ο καλός παιδαγωγός προπονητής δίνει αγάπη και σεβασμό,
όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια.
Οι νίκες ή οι ήττες είναι της στιγμής, τίποτα δηλαδή για το μέλλον του παιδιού σας,
'' Basketball is life '' Διονύσης Γκιουλέας
