''Μερικές φορές η μοίρα ορίζει άλλα πράγματα για σένα.."

Η ιστορία είναι αληθινή, δεν απέχει πολύ από την δική σας καθημερινή ζωή.
Έτος 1993 σε κάποιο γήπεδο της Αθήνας,
όταν τα air jordan ήταν στην μόδα.
Ο φίλος της ιστορίας μας είναι υπαρκτό πρόσωπο, μέχρι πριν λίγο καιρό έπαιζε επαγγελματικό μπάσκετ για λογαριασμό μεγάλης Ευρωπαϊκής ομάδος.

Οι προπονήσεις σκληρές καθημερινές θα έλεγα.
Πάντοτε στα όρια της υπερβολής.
Όπως κάθε παιδί έτσι και αυτό είχε τα όνειρα του να παίξει μπάσκετ σε κάποια μεγάλη ομάδα της Ελλάδος.
Παιδί χαμηλών τόνων, με καλή καρδία και πεισματάρης.
Από μικρή ηλικία κατάλαβε πως όταν νικάς είσαι ο καλύτερος
και πως όταν χάνεις είσαι ένα τίποτα.. για κάποιους.
Το τίποτα ήταν αυτό που τον φόβιζε.

Μόνος του ανακάλυψε πως ο φόβος σε οδηγεί εκεί που δεν θες να φτάσεις.
Όταν φτάσεις όμως πρέπει να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.. έτσι και έκανε.
Σε κάθε αγώνα αντιμετώπισε όχι την αντίπαλη ομάδα μα τον ίδιο του τον εαυτό.. με την ίδια θέληση πάντοτε.
Μιας και το άθλημα του μπάσκετ είναι άκρως ανταγωνιστικό,
ένα άθλημα επαφής που το μόνο σίγουρο είναι πως πολλές φορές υπάρχουν δυνατές κόντρες μεταξύ των παικτών.
Έτσι και ο φίλος μας ή καλύτερα ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας είχε της δικές του κόντρες εντός παρκέ.

Η κατηγορία που έπαιζε ήταν χαμηλή (Β' ΕΣΚΑ).. η ομάδα ακόμα ποιο μικρή.. στο όνομα.
Οι φιλίες στον χώρο πολλές, αλήθεια αναρωτιόταν ήταν όλες τους πραγματικές;
Καθώς άλλαζε ομάδες και επίπεδο πρωταθλήματος έως την Α1 κατηγορία, αρχίζει να ζει το δικό του όνειρο του επαγγελματία μπασκετμπολίστα.
Πολλές φορές δέθηκε με του φιλάθλους έγινε ένα μαζί τους στα πανηγύρια της ανόδου.. ή στις μεγάλες διακρίσεις.. στα κύπελλα.

Αλήθεια ήταν όλοι αυτοί φίλοι μου;
Μέσα στην ζάλη της νίκης και της συνεχόμενης ανοδικής πορείας δεν έδινε πολλή σημασία.
Όταν όμως φτάνεις σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο στο μπάσκετ δεν έχει μόνο δυνατές κόντρες μέσα στο γήπεδο αλλά και εκτός γηπέδου.
Κατάλαβε πως το άθλημα που αγαπά το μπάσκετ, έχει και πολλούς εχθρούς όπως ο κάθε λογής ρουφιάνος και ξερόλας της κερκίδας, ο αντίπαλος παράγοντας, οι παίκτες που δεν σε γουστάρουν γιατί σε ζηλεύουν, άτομα που ούτε καν τα ήξερε..
απέναντι και εναντίον του.
Δυστυχώς όμως κάνουν πολύ μα πολύ κακό.. έτσι απλά για να σου την μπουν.
Ποσό δυστυχισμένα άτομα ήταν ή καλύτερα αρρωστημένα.. μονολογούσε.

Πεισματάρης όπως ήταν δεν έκανε βήμα πίσω, προπονήθηκε ακόμα εντονότερα για να γίνει ακόμα καλύτερος, όχι μόνο σαν αθλητής αλλά και σας άνθρωπος.
Μάλλον οι εχθροί του, με τον κακό λόγο του έκαναν καλό τελικά.
Έκλεισε τα αυτιά του προχώρησε και πήρε την καλύτερη μεταγραφή ή μάλλον την καλύτερη πρόκληση της ζωής του να παίξει για λογαριασμό μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας.
Όλοι έλεγαν ότι θα αποτύχει.. τον είχαν ξεγραμμένο.. τελειωμένο.
Λίγο πριν φύγει.. λίγο πριν ξενιτευτεί..
ένας προπονητής του είπε τα παρακάτω λόγια και τον βοήθησε.

'' Πολλοί θα σε αμφισβητήσουν, περισσότεροι θα σε κατακρίνουν, θα σου σταθούν, ένας όμως πρέπει να μείνει δυνατός.. εσύ. 

Το μέλλον σου παιδί μου είναι στο άπειρο.''

Τελικά τα κατάφερε.. κάτι έκανε..
βγήκε Πρωταθλητής Ευρώπης, βγήκε καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης, πήρε την Eurolegue, σάρωσε τους Αμερικάνους κάποτε, νομίζω ότι είναι μέλος της καλύτερης δεκάδας της Ευρωλίγκας για τη δεκαετία 2000 - 2010.. λέτε;
Μάλλον κάτι κατάφερε ο πιτσιρικάς της ιστορίας μας.
Από που ξεκίνησε είπαμε.. ορίστε.. από ποια ομάδα είπατε;

Σήμερα έχει αποσυρθεί και απολαμβάνει τις αναμνήσεις του
στον μαγικό κόσμο της πορτοκαλί θεάς.
Βέβαια δεν ξεχνά να προσεύχεται για τους εχθρούς του.
Ναι.. ναι.. όλους αυτούς που τον έκαναν καλύτερο.

'' Basketball is life '' Διονύσης Γκιουλέας