Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για το ρόλο των προπονητών στη ζωή και στην ανάπτυξη των παιδιών. Ειδικά στις μέρες μας, που ο χρόνος των γονέων είναι περιορισμένος, πολλές φορές ο προπονητής γίνεται ο «σημαντικός άλλος» στη ζωή του παιδιού. Ο ρόλος του γίνεται πολυδιάστατος και η δουλειά του πολλές φορές απαιτεί μια ευρύτερη παιδεία. Ο προπονητής κατά καιρούς μπορεί να αναλάβει διάφορους ρόλους όπως του δασκάλου, του μέντορα, του ψυχολόγου, του συμβούλου και σαφώς αποτελεί ένα πρότυπο και ένα παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά. Η σχέση λοιπόν και η σωστή επικοινωνία προπονητή-αθλητή κρίνεται αναγκαία, προκειμένου το παιδί να λάβει τα μέγιστα οφέλη από την αθλητική εμπειρία, αλλά και ο προπονητής να μπορέσει να αποδώσει τα μέγιστα στη δουλειά του. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και την αγάπη προς τoν αθλητισμό, ο προπονητής είναι αυτός που μπορεί να την εμπνεύσει στα παιδιά.
Πως όμως δομείται αυτή η σχέση προπονητή-αθλητή;
Τα παιδιά όταν εισέρχονται στον αθλητισμό θέλουν να μάθουν και να διασκεδάσουν.
Για να τα καταφέρουν αυτά όμως είναι σημαντικό να νιώσουν εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Ας μην ξεχνάμε ότι ο χώρος των προπονήσεων μπορεί να είναι και η πρώτη έξοδος των παιδιών μακριά από τη σπιτική τους φωλιά και μακριά από την προστασία των γονέων. Ακόμα, οι αγώνες μπορεί να είναι η πρώτη αρένα όπου τα παιδιά αποκτούν ρόλο, ξεδιπλώνουν γνώσεις και ταλέντα, ενώ οι υπόλοιποι είναι θεατές.
Επίσης, τα παιδιά πολλές φορές διεκδικούν την προσοχή του προπονητή. Τους αρέσει, όταν ο προπονητής ασχολείται μαζί τους -ακόμα κι όταν τα διορθώνει!- γιατί με αυτό τον τρόπο νιώθουν σημαντικά στα μάτια του. Η προσοχή που μπορεί να δείξει ένας προπονητής μπορεί να είναι αρνητική και να εκφράζονται με απειλές, χυδαιολογία, αποδοκιμασία, σκληρές τιμωρίες, επικέντρωση στις αθλητικές αδυναμίες του παιδιού. Μπορεί όμως να είναι και θετική να εκφράζεται για παράδειγμα με ένα σχόλιο, ένα χαμόγελο, με οπτική επαφή, με ενθάρρυνση, με αποδοχή και επιβράβευση της καλής προσπάθειας. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να διοχετεύουμε την ενεργητικότητά μας στη θετική προσοχή! Με τον τρόπο αυτό θα βοηθήσουμε τα παιδιά να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, να παίζουν δίκαια και να αγαπήσουν τον αθλητισμό.
Επίσης, τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση. Όχι όμως με την έννοια της συνεχούς επισήμανσης των λαθών τους! Αντίθετα, τα παιδιά χρειάζονται να τους δείχνουμε τρόπους βελτίωσης και να συναποφασίζουμε μαζί και δημοκρατικά ως ομάδα, για οποιαδήποτε θέματα προκύπτουν. Με άλλα λόγια, η καθοδήγηση προϋποθέτει στοργή και σεβασμό προς το παιδί.
Η στοργή, λοιπόν, είναι μεγάλη ανάγκη του παιδιού αλλά και αναφαίρετο δικαίωμά του! Τα παιδιά χρειάζονται τη φροντίδα, τη ζεστασιά και την αίσθηση ότι ο προπονητής νοιάζεται για αυτά ειλικρινά σε όλες τις συνθήκες.
Ίσως η βάση της μετέπειτα στέρεης σχέσης προπονητή- παιδιού είναι η ακρόαση! Είναι εγγενής η ανάγκη του ανθρώπου να θέλει να τον ακούνε και να τον αναγνωρίζουν. Και ακρόαση δεν είναι μόνο η λήψη των λέξεων που κάποιος λέει, αλλά η αφούγκραση των συναισθημάτων που βρίσκονται πίσω από τις λέξεις. Όταν τα παιδιά νιώθουν ότι τα συναισθήματά τους αναγνωρίζονται και εκτιμώνται, τότε είναι περισσότερο πιθανό να ακούνε κι αυτά τους προπονητές τους και να πειθαρχούν με τη θέλησή τους, στους κανόνες της ομάδας.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι και η σχέση γονέων-προπονητή θεωρείται εξίσου σημαντική, προκειμένου να μπορέσει να δομήσει ο προπονητής μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί. Όταν οι γονείς έχουν καλή σχέση με τον προπονητή, τον εμπιστεύονται ως άνθρωπο και ως επαγγελματία, τότε αυτό διευκολύνει τη σχέση του με το παιδί, καθώς στα μάτια του παιδιού, γονείς και προπονητής είναι σύμμαχοι. Σε διαφορετική περίπτωση, το παιδί μπερδεύεται και καλείται να πάρει θέση προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, γεγονός που αποδυναμώνει και φθείρει τη σχέση με τον προπονητή.
Πηγή sportsacademies.opap.gr
