Το άγχος στον αθλητισμό οφείλεται συνήθως στο φόβο του αποτελέσματος
του αγώνα.
Οι Pierce και Stratton (1980) ζήτησαν από 543 παιδιά ηλικίας 10-17 χρονών.
να εντοπίσουν από ένα κατάλογο 10 περιπτώσεων, τις μεγαλύτερες ανησυχίες
τους όταν συμμετέχουν στον αθλητισμό.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι <το να μην παίζουν καλά>, και <το να κάνουν λάθη>
ήταν οι πιο συχνές ανησυχίες, με ποσοστό 62%. Περίπου 11% των παιδιών
ανέφεραν ότι ανησυχούσαν για το τι θα πούν οι γονείς, 24,9% τι θα πούν οι
προπονητές και 24,7% τι θα πούν οι συναθλητές τους.
Απλές και χρήσιμες συμβουλές που δεν πρέπει να ξεχνάνε οι ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ γύρω από ένα παιδί που αποφασίζει να ασχοληθεί ή ασχολείται με τον
αθλητισμό :
- Να παίζει ως παιδί και όχι ως ενήλικος
- Να συμμετέχει σε αθλήματα, άσχετα με το επίπεδο της ικανότητας του
- Να παίρνει μέρος σε επίπεδο αντίστοιχο με το επίπεδο ανάπτυξής του
- Το δικαίωμα της ισότιμης ευκαιρίας να αγωνιστεί για την επιτυχία
- Να αντιμετωπίζεται με αξιοπρέπεια από όλους τους εμπλεκομένους
- Το δικαίωμα να διασκεδάζει με το αθλητισμό
- Να συμμετέχει σε αθλήματα, άσχετα με το επίπεδο της ικανότητας του
- Να παίρνει μέρος σε επίπεδο αντίστοιχο με το επίπεδο ανάπτυξής του
- Το δικαίωμα της ισότιμης ευκαιρίας να αγωνιστεί για την επιτυχία
- Να αντιμετωπίζεται με αξιοπρέπεια από όλους τους εμπλεκομένους
- Το δικαίωμα να διασκεδάζει με το αθλητισμό
”Το να κερδίσει κανείς τον αγώνα χάνοντας το παιδί είναι μια θυσία πέρα
για πέρα ευτελής”
Dr Terry Orlick και Cal Botterill (Every Kid Can Win–
‘‘Κάθε παιδί μπορεί να κερδίσει’’).
Κώστας Τσάδαρης - Coach (ΑΕΤΟΣ ΑΠ.Π.Σ. Αφιδνών)
